Doorgaan naar hoofdcontent

Schiermonnikoog, contrastrijk natuurmonument

Schiermonnikoog, Westerduinen
Waddeneiland Schiermonnikoog, synoniem voor vakantie, rust en ongekend genieten. Een eiland getekend in pasteltinten waar de zon bijna altijd schijnt. Dat is het beeld wat elke toerist als onbetaalbaar souvenir mee naar huis mag nemen. Maar kom er eens in december, dan laat het eiland van de grijze monniken zien dat er ook nog een andere kant is. Wind en water hebben het dan voor het zeggen, iedereen moet er zich naar schikken.

Schiermonnikoog, strekdam in december

Rotgans
Wat eens een strekdam was blijkt verandert in een streepje zeebodem dat na elke golf even droog valt. Een enkele Rotgans probeert het nog vol te houden maar verdwijnt dan snel over de dijk. Nauwelijks meer beschut maar in ieder geval buiten de greep van het ziedende zeewater probeert menig vogel er maar het beste van te maken. Een enkele scholekster probeert nog wat eetbaars te vinden in de van mest verzadigde maisakker maar de meesten staan gewoon op één poot te slapen. Een rood omrand oog gaat even open als er plotseling een zeldzame tweebener opduikt die verandert in een vijfbeen. Als blijkt dat het niet meer is dan alweer een vogelkijker kan het oog weer dicht. Honderden rotganzen kijken de kunst af van duizenden brandganzen en knabbelen aan het eiwitrijke boerengras. Anderen gedragen zich als echte badgasten maar doen dit wel heel bijzonder. Eerst links helemaal onder water, dan rechts en tenslotte op de staart om eens heerlijk alle waterdruppels af te schudden. 

Brandganzen in bad
Ondertussen worden de wulpen steeds ongeduriger, slapen lukt niet meer en af en toe wordt er een verkenner naar het Wad gestuurd. Zijn de zeepieren al weer in zicht of moeten we nog langer wachten op onze lunch?

Wulp
Op de Westerplas blijkt de westoever veruit favoriet. Tientallen pijlstaarten, wintertalingen, slobeenden en een enkele krakeend liggen dicht opeen te wachten op rustiger tijden. Een zonnestraal strijkt over de duinen en laat allerlei tinten bruin en geel oplichten.

Egel
Teruglopend naar het dorp en de boot ligt er een verdwaald 
egeltje in het zompige gras. Opgerold alsof je daarmee droog kan blijven. Hoe het dier daar terecht gekomen is blijft een raadsel, opgeschrikt, de weg over gestoken en vervolgens te water? We zullen het nooit weten, Dankbaar accepteert hij wel een beetje hulp en laat zich terug brengen naar de eens adelijke tuin van de oude Stachouwer villa "Rijsbergen". 











Schiermonnikoog, contrastrijk natuurmonument waar de elementen zich mogen uitleven in december. Bron van verdere inspiratie voor "Natuurpresentaties"

Schiermonnikoog

Reacties

  1. Mooie serie foto's van Schiermonnikoog, wil er graag begin volgend jaar ook een keer naar toe. De egel vind ik geweldig om te zien.

    Gr Cees

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een fraai verslag van een dagje "Schier" in december en dat is inderdaad dan wel even andere koek.
    Maar altijd wat te beleven, dat is duidelijk.
    Hopen dat het met het egeltje in orde komt, die moet nu toch echt wel een winterplekje zoeken.
    Natuurkieker Coby

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Nog meer Schiermonnikoog? Kijk dan ook eens op www.schierweb.nl, de uitgebreide informatieve website over het eiland.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Oranje boomalg

Oranje boomalg, Trentepohlia aurea Een jaar natuurpresentaties in 150 woorden - dag 120 Een boom als leefgemeenschap. Alles is er te vinden, van producent tot consument. Haarwortels, knoppen en bladeren,  elk stukje boom wordt begraasd. Maar kijk eens naar een vierkante centimeter schors. Dan blijkt dat er veel meer plantaardige producenten zijn dan alleen de eik of een vleugelnoot. Eén van de meest bizarre plantjes die op schors groeit is de oranje boomalg. Stampvol worteltjeskleurstof (caroteen) lijkt deze groenalg zijn familie vergeten. Maar haal het oranje er uit en er blijft een draadvormig groen wiertje over. Op o.a. eik vindt het een ideaal biotoop om te groeien. Vergroeid met buitenste schors doet het zijn eerste best om zijn eigen kostje bij elkaar te scharrelen door fotosynthese. Luchtvervuiling had hem bijna de das omgedaan maar net op tijd werd het iets beter in ons overvolle landje. Ook een nauw verwante soort, de Portugese rode alg, breidt zich sterk uit. Niet alle

Alpenvlinders

Tschiertschen, Joch alp Bijna twee uur in de middag, de zon staat hoog aan de hemel. Even op de rug, de ogen dicht, de neus vol bloemengeuren, luisterend naar het klingelen van koeienbellen lager op de helling. Het leven is goed op de alpenweiden boven Tschiertschen. Inner Urden, Mattjischhorn, Jochalp, Ochsenalp, nu zijn het alleen nog maar vakantie herinneringen. Koninginnepage Als de ogen weer open gaan is de lucht vol gefladder. Alles beweegt, kleuren flitsen langs het zwerk. Verdwazing lijkt toe te slaan maar na even knipperen met de ogen kom je weer terug op de berg. Het zijn tientallen, nee honderden vlinders die bezig zijn met hun dagelijkse werkzaamheden. Fladderend van bloem naar bloem voor een slok nectar. Of alleen maar denken aan de verdediging van hun territorium en tegelijkertijd de dames overtuigen van hun uitzonderlijke capaciteiten. Zoals die mooie Koninginnepage die steeds maar weer op het pad ging zitten. Gele Luzernevlinder Zuidelijke luzern

Bloedzuigers, onbekend en bijzonder

Gewone bloedzuiger (Haemopis sanguisuga) met Groene Kikker (Orvelte) Bloedzuigers, alleen het woord al jaagt velen de stuipen op het lijf. Beelden van grote glibberige monsters die met honderden komen opzetten om het laatste druppeltje levensbloed op te zuigen. Voldoende reden om eens naast een boerensloot te gaan zitten en op zoek te gaan naar deze spannende creaturen. Een paar halen met een net zijn vaak al voldoende om enkele te verschalken. Gezoomde clepsine (Hemiclepsis marginata), Kardinge Wat dan vooral opvalt is dat ze wel glibberig zijn maar helemaal niet groot. Enkele centimeters, daar houdt het meestal wel mee op. Dan maar eens proberen of ze nu echt geïnteresseerd zijn in mijn bloed. Even een vinger er voor houden en ze grijpen zich met hun zuigschijf aan mond en achterlijf al snel vast. Maar in plaats van schrapen om door het vel te komen gaan ze alleen maar aan de wandel, terug naar het water.veel van onze Nederlandse bloedzuigers zijn vooral op zoek naar slak