Doorgaan naar hoofdcontent

Texel, natuur en cultuur rond Den Hoorn

Scholekster boven de polders van Den Hoorn, geringd met E K....

Den Hoorn had eens een bloeiende Texels haven aan het woelige Marsdiep. Rond het dorp lag  kwelderland, doorsneden door kreken en slechts betreden door seizoensherders en eierverzamelaars. Honderden jaren later is de zee verdwenen achter een Delta dijk. De lamsoorvelden zijn in negen polders veranderd. Traditionele bollenteelt, veeteelt met schapen en moderne akkerbouw kleuren het landschap.

Tuinwallen in de oude polders van Den Hoorn, Texel

Schapenboet, Den Hoorn, Texel

Eens lag hier de haven van Den Hoorn, nu weer gerestaureerd met inzet van "De Lieuw"

De Vereniging voor Agrarisch Natuur- en Landschapsbeheer "De Lieuw' laat in de westelijke polders zien dat landbouw, cultuurlandschap en natuur elkaar kunnen versterken. Oude dijkjes zijn hersteld, vroegere doorbraakkolken en de oude haven van Den Hoorn zijn als historische prenten gerestaureerd in het landschap. Texelse schapenboeten lijken vanuit de lucht uitgestrooid over het landschap.

Scholekster, polders Den Hoorn, Texel

Stormmeeuw, polders Den Hoorn, Texel

Zomertortel, polders Den Hoorn, Texel

In dit gebied is weer ruimte voor weidevogels en dat willen ze weten ook. De "Lieuw" is Texels voor Scholekster, geen stap kun je doen zonder hun geroep te horen. Helaas is broedsucces niet voldoende om het tij te doen keren voor deze wadvogels. Mossel- en kokkelbanken herstellen zich maar geleidelijk van de slachting ten behoeve van Spaanse paëlla eters. Zonder deze schelpdieren is er ook veel minder voedsel voor de Texelse jongen. Grutto's, Stormmeeuwen en de inmiddels zeldzaam geworden Zomertortel weten inmiddels ook dat het goed toeven is in deze polders.

Mosbloempje, polders Den Hoorn, Texel

Botanisch zijn de polders veel armer dan de rijk gestoffeerde valleien in het Nationaal Park Duinen van Texel. Maar ga eens door de knieën: langs paadjes en weinig gebruikte weggetjes groeit hier één van de kleinste bloemplanten van Nederland: het Mosbloempje. Een vetplantje dat zo weggelopen lijkt uit lilliputter land. Vanaf ooghoogte (ruim 170 centimeter boven het maaiveld) niet veel meer dan rode stofjes tussen de steentjes.

Kleinbloemige Amsinckia, Mokweg, Den Hoorn

Kromhals, Mokweg, Den Hoorn

Op een overhoek aan de Mokweg staat Kleinbloemige Amsinckia, net zo groot als zijn Nederlandse familielid Kromhals maar afkomstig uit Noord-Amerika en met veevoer ingeburgerd. Hoewel de haren van deze ruwbladige voor sommigen irriterend kunnen zijn werd de plant door Indiaanse volkeren gegeten en zelfs medicinaal gebruikt.

Dit is de laatste van een serie van vijf blogs over ons bijzondere waddeneiland Texel, voor elke natuurliefhebber een ideale bestemming.


Reacties

  1. Hoi Kees, 170 centimeter is toch niet klein......foutje zeker hà hà.
    Erg mooie serie over Texel, het is daar prima vertoeven lijkt mij.

    Fijn weekend,
    groetjes Greet

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Kees,

    Mooie aflevering. Toch maar een keertje naar Texel denk ik. Beetje te ver voor een bloggerswandeling dat wel.

    Groeten, Robert

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Op Texel ben ik nog maar weinig keren geweest, dus dat kunne we wel weer eens doen als ik deze foto's zo zie Kees. Maar ik moet Greet gelijk geven over die 170 cm van het mosbloempje. Al;s die echt 170 cm zijn dan zijn ze net zo hoog als ik.

    Groetjes, Helma

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Nou Kees ik vond Texel geweldig. Het was de eerste keer maar zeker niet de laatste keer. Toch wel een eindje rijden vanaf Eindhoven, maar zeker de moeite waard.
    Ik heb vanaf mijn toch iets mindere ooghoogte de kleine plantjes niet gezien. Wel het lamsoor. Deze keer heb ik me vooral gefocust op vogels. De Zomertortel is helemaal nieuw voor mij. Die heb ik gemist. Dus zie je wel, genoeg redenen om een keer terug te gaan.
    Je hebt mooie berichten gemaakt over dit waddeneiland.
    Groeten, Gonnie

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi, Kees,
    Ik heb al weer heimwee naar Texel door jou serie.
    Als het weer eens wat opknapt hang ik mijn hutje op wieltjes achter de auto en ga voor de grote vakantiedrukte zeker nog een keer.
    Groet, Ubel.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ja veel te beleven op Texel en met jouw speurdersblik laat je hier
    weer de mooie bekende en minder bekende zaken passeren.
    Leuk dat je de Zomertortel zo mooi hebt kunnen vastleggen, toch
    met afstand de mooiste Duivensoort die je in Nederland nog kunt tegenkomen.
    Jammer dat ie zo zeldzaam is.
    Mooie en leerzame blog.
    Natuurkieker Coby

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik heb de indruk dat je veel bloggers enthousiast hebt weten te maken over de natuur van Texel, kan me zo voorstellen dat ik ook eens die kant uit ga....
    Mooie , boeiende en afwisselende serie.
    groet
    Loes

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat is het toch mooi daar op Texel, ik wil er nu zeker weten nog een keertje naar toe, er is zoveel te zien aan flora en fauna,prachtig.
    groetjes Ghita

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Oranje boomalg

Oranje boomalg, Trentepohlia aurea Een jaar natuurpresentaties in 150 woorden - dag 120 Een boom als leefgemeenschap. Alles is er te vinden, van producent tot consument. Haarwortels, knoppen en bladeren,  elk stukje boom wordt begraasd. Maar kijk eens naar een vierkante centimeter schors. Dan blijkt dat er veel meer plantaardige producenten zijn dan alleen de eik of een vleugelnoot. Eén van de meest bizarre plantjes die op schors groeit is de oranje boomalg. Stampvol worteltjeskleurstof (caroteen) lijkt deze groenalg zijn familie vergeten. Maar haal het oranje er uit en er blijft een draadvormig groen wiertje over. Op o.a. eik vindt het een ideaal biotoop om te groeien. Vergroeid met buitenste schors doet het zijn eerste best om zijn eigen kostje bij elkaar te scharrelen door fotosynthese. Luchtvervuiling had hem bijna de das omgedaan maar net op tijd werd het iets beter in ons overvolle landje. Ook een nauw verwante soort, de Portugese rode alg, breidt zich sterk uit. Niet alle

Alpenvlinders

Tschiertschen, Joch alp Bijna twee uur in de middag, de zon staat hoog aan de hemel. Even op de rug, de ogen dicht, de neus vol bloemengeuren, luisterend naar het klingelen van koeienbellen lager op de helling. Het leven is goed op de alpenweiden boven Tschiertschen. Inner Urden, Mattjischhorn, Jochalp, Ochsenalp, nu zijn het alleen nog maar vakantie herinneringen. Koninginnepage Als de ogen weer open gaan is de lucht vol gefladder. Alles beweegt, kleuren flitsen langs het zwerk. Verdwazing lijkt toe te slaan maar na even knipperen met de ogen kom je weer terug op de berg. Het zijn tientallen, nee honderden vlinders die bezig zijn met hun dagelijkse werkzaamheden. Fladderend van bloem naar bloem voor een slok nectar. Of alleen maar denken aan de verdediging van hun territorium en tegelijkertijd de dames overtuigen van hun uitzonderlijke capaciteiten. Zoals die mooie Koninginnepage die steeds maar weer op het pad ging zitten. Gele Luzernevlinder Zuidelijke luzern

Bloedzuigers, onbekend en bijzonder

Gewone bloedzuiger (Haemopis sanguisuga) met Groene Kikker (Orvelte) Bloedzuigers, alleen het woord al jaagt velen de stuipen op het lijf. Beelden van grote glibberige monsters die met honderden komen opzetten om het laatste druppeltje levensbloed op te zuigen. Voldoende reden om eens naast een boerensloot te gaan zitten en op zoek te gaan naar deze spannende creaturen. Een paar halen met een net zijn vaak al voldoende om enkele te verschalken. Gezoomde clepsine (Hemiclepsis marginata), Kardinge Wat dan vooral opvalt is dat ze wel glibberig zijn maar helemaal niet groot. Enkele centimeters, daar houdt het meestal wel mee op. Dan maar eens proberen of ze nu echt geïnteresseerd zijn in mijn bloed. Even een vinger er voor houden en ze grijpen zich met hun zuigschijf aan mond en achterlijf al snel vast. Maar in plaats van schrapen om door het vel te komen gaan ze alleen maar aan de wandel, terug naar het water.veel van onze Nederlandse bloedzuigers zijn vooral op zoek naar slak