Doorgaan naar hoofdcontent

Mistige natuur rond Haren


Onnerpolder in de mist
Mist ligt als een klamme deken over de Nederlandse natuur. Niet alleen het regeringsbeleid verbleekt onze groene omgeving, ook het weer wil vandaag duidelijk maken dat het niet altijd zonneschijn is. Vandaag voert de reis in zuidelijke richting, ruim dertien kilometer wandelen van Haren via Onnen naar Glimmen en weer terug door het Hemrik. De oostelijke woonwijken van Haren zijn de laatste vaste contouren die we zien als we de weg naar Waterhuizen oversteken. Het nieuwe betonnen fietspad gaat al snel over in een modderig gravelpad. Het rood omlijste gezicht van een Puttertje kijkt ons verbaasd aan. We zijn dan ook, met uitzondering van een eenzame jogger, de enige wandelaars op deze grijze ochtend. Kolganzen vliegen over maar zijn niet te zien. In de natte weilanden van de Onnerpolder scharrelen tientallen Roeken, op zoek naar voedsel maar al duidelijk met het komend broedseizoen in hun kraaienkop. Na een kilometer nevel doemt Onnen op, enkele boerderijen met grote tuinen. En zoals overal op het platteland, ook hier veel paarden. Ons pad slingert langs de westrand van het dorp en loopt door tot de Koelandsdijk. Links voert hier de polder in maar wij kiezen voor de beschutting van Appèlbergen. Geleidelijk stijgend gaat het zandpad de Onneres op.In de zomer hoog begroeid met mais, nu een zwart, omgekeerd bord omzoomd door houtwallen. Aan de zuidrand steken we het bos in, eens een militair oefenterrein maar nu in het bezit van Staatsbosbeheer. Dankzij verbeterd beheer heeft het Grote Veen weer een wisselende waterstand gekregen, in de winter maakt dit het enkele bankje bijna onbereikbaar.

Via de Hoge Herenweg komen we op de weg naar Zuidlaren en volgen daar het fietspad naar Glimmen. Oude eiken en een enkele beuk maken deze landelijke route tot een statige toegangsroute naar het zuidelijkste dorp van de gemeente Haren. In sfeer helemaal Drents maar bestuurlijk Gronings. Herenhuizen met gigantische tuinen laten zien dat de vaak gemaakte vergelijking met Bloemendaal zeker klopt. Op strategische plaatsjes aan de Meenteweg staan bankjes die nu wel bereikbaar zijn.Tijdens de lunch verbazen we over een Haas die zich door het struikgewas worstelt. Kennelijk zijn wij niet de enige die dat wat bijzonder vinden. Een Groene Specht laat met zijn gelach horen dat een Haas hier toch niet helemaal thuis hoort. Als we Glimmen achter ons laten en verder gaan in noordelijke richting komen we in het dal van de Drentsche Aa. Laag en venig strekt het Hemrik zich voor ons uit. Het landschap wordt vandaag gestoffeerd met kleurige hardlopers die soms als een aanlopende locomotief ons proberen te passeren. Via de Lutsborgsweg, de langste zandweg van de gemeente Haren, lopen we terug naar het dorp. De mist trekt op maar maakt plaats voor een druilerige regen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Oranje boomalg

Oranje boomalg, Trentepohlia aurea Een jaar natuurpresentaties in 150 woorden - dag 120 Een boom als leefgemeenschap. Alles is er te vinden, van producent tot consument. Haarwortels, knoppen en bladeren,  elk stukje boom wordt begraasd. Maar kijk eens naar een vierkante centimeter schors. Dan blijkt dat er veel meer plantaardige producenten zijn dan alleen de eik of een vleugelnoot. Eén van de meest bizarre plantjes die op schors groeit is de oranje boomalg. Stampvol worteltjeskleurstof (caroteen) lijkt deze groenalg zijn familie vergeten. Maar haal het oranje er uit en er blijft een draadvormig groen wiertje over. Op o.a. eik vindt het een ideaal biotoop om te groeien. Vergroeid met buitenste schors doet het zijn eerste best om zijn eigen kostje bij elkaar te scharrelen door fotosynthese. Luchtvervuiling had hem bijna de das omgedaan maar net op tijd werd het iets beter in ons overvolle landje. Ook een nauw verwante soort, de Portugese rode alg, breidt zich sterk uit. Niet alle

Alpenvlinders

Tschiertschen, Joch alp Bijna twee uur in de middag, de zon staat hoog aan de hemel. Even op de rug, de ogen dicht, de neus vol bloemengeuren, luisterend naar het klingelen van koeienbellen lager op de helling. Het leven is goed op de alpenweiden boven Tschiertschen. Inner Urden, Mattjischhorn, Jochalp, Ochsenalp, nu zijn het alleen nog maar vakantie herinneringen. Koninginnepage Als de ogen weer open gaan is de lucht vol gefladder. Alles beweegt, kleuren flitsen langs het zwerk. Verdwazing lijkt toe te slaan maar na even knipperen met de ogen kom je weer terug op de berg. Het zijn tientallen, nee honderden vlinders die bezig zijn met hun dagelijkse werkzaamheden. Fladderend van bloem naar bloem voor een slok nectar. Of alleen maar denken aan de verdediging van hun territorium en tegelijkertijd de dames overtuigen van hun uitzonderlijke capaciteiten. Zoals die mooie Koninginnepage die steeds maar weer op het pad ging zitten. Gele Luzernevlinder Zuidelijke luzern

Bloedzuigers, onbekend en bijzonder

Gewone bloedzuiger (Haemopis sanguisuga) met Groene Kikker (Orvelte) Bloedzuigers, alleen het woord al jaagt velen de stuipen op het lijf. Beelden van grote glibberige monsters die met honderden komen opzetten om het laatste druppeltje levensbloed op te zuigen. Voldoende reden om eens naast een boerensloot te gaan zitten en op zoek te gaan naar deze spannende creaturen. Een paar halen met een net zijn vaak al voldoende om enkele te verschalken. Gezoomde clepsine (Hemiclepsis marginata), Kardinge Wat dan vooral opvalt is dat ze wel glibberig zijn maar helemaal niet groot. Enkele centimeters, daar houdt het meestal wel mee op. Dan maar eens proberen of ze nu echt geïnteresseerd zijn in mijn bloed. Even een vinger er voor houden en ze grijpen zich met hun zuigschijf aan mond en achterlijf al snel vast. Maar in plaats van schrapen om door het vel te komen gaan ze alleen maar aan de wandel, terug naar het water.veel van onze Nederlandse bloedzuigers zijn vooral op zoek naar slak