Doorgaan naar hoofdcontent

Grote bosmuis

Grote Bosmuis
Foto John Melis en Remco Ploeg
(met toestemming gebruikt)
Een jaar natuurpresentaties in  woorden - dag 173

Luister eens naar muizenpraat en je hoort waarschijnlijk verhalen over grijze huismuizen of bruine veldmuizen. Heel soms wordt er gepraat over muizen in bosranden en als daar dan ook nog een lange staart aan zit dan is het een bosmuis. Toen ik in 1969 als "klunsje" (vertaling: een 12 - 14-jarig lid van de Jeugdbond voor Natuurstudie) voor het eerst naar muizen ging kijken hoorde ik ook verhalen over grote bosmuizen. Die kon je op Ardennen kampen zien. Net wat groter maar vooral herkenbaar aan een gele "sjaal" . In de negentiger jaren snuffelde het beestje aan Hollands-Belgische grenspalen maar het zou tot 1996 duren voordat heel voorzichtig een eerste stap naar het noorden werd gezet. Steeds de oostgrens volgend en zo in Ter Apel uitkomend. Na 2010 schreef boswachter Pauline Arends over haar Drentse grote bosmuizen. Nature Today, schreef vandaag over Friezen, Tukkers en Groninger. John Melis (JM Ecologie) verwacht dat ze zelfs binnenkort de Veluwe oversteken en in Utrecht aankloppen. Heel bijzonder is dat de grote soort vroeger alleen in het hart van oude bossen voorkwam en nu ook bosranden en houtwallen opzoekt. En daar zal hij de gewone tegenkomen. Hoe dat afloopt? Dat lezen we over een paar jaar.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Oranje boomalg

Oranje boomalg, Trentepohlia aurea Een jaar natuurpresentaties in 150 woorden - dag 120 Een boom als leefgemeenschap. Alles is er te vinden, van producent tot consument. Haarwortels, knoppen en bladeren,  elk stukje boom wordt begraasd. Maar kijk eens naar een vierkante centimeter schors. Dan blijkt dat er veel meer plantaardige producenten zijn dan alleen de eik of een vleugelnoot. Eén van de meest bizarre plantjes die op schors groeit is de oranje boomalg. Stampvol worteltjeskleurstof (caroteen) lijkt deze groenalg zijn familie vergeten. Maar haal het oranje er uit en er blijft een draadvormig groen wiertje over. Op o.a. eik vindt het een ideaal biotoop om te groeien. Vergroeid met buitenste schors doet het zijn eerste best om zijn eigen kostje bij elkaar te scharrelen door fotosynthese. Luchtvervuiling had hem bijna de das omgedaan maar net op tijd werd het iets beter in ons overvolle landje. Ook een nauw verwante soort, de Portugese rode alg, breidt zich sterk uit. Niet alle

Alpenvlinders

Tschiertschen, Joch alp Bijna twee uur in de middag, de zon staat hoog aan de hemel. Even op de rug, de ogen dicht, de neus vol bloemengeuren, luisterend naar het klingelen van koeienbellen lager op de helling. Het leven is goed op de alpenweiden boven Tschiertschen. Inner Urden, Mattjischhorn, Jochalp, Ochsenalp, nu zijn het alleen nog maar vakantie herinneringen. Koninginnepage Als de ogen weer open gaan is de lucht vol gefladder. Alles beweegt, kleuren flitsen langs het zwerk. Verdwazing lijkt toe te slaan maar na even knipperen met de ogen kom je weer terug op de berg. Het zijn tientallen, nee honderden vlinders die bezig zijn met hun dagelijkse werkzaamheden. Fladderend van bloem naar bloem voor een slok nectar. Of alleen maar denken aan de verdediging van hun territorium en tegelijkertijd de dames overtuigen van hun uitzonderlijke capaciteiten. Zoals die mooie Koninginnepage die steeds maar weer op het pad ging zitten. Gele Luzernevlinder Zuidelijke luzern

Bloedzuigers, onbekend en bijzonder

Gewone bloedzuiger (Haemopis sanguisuga) met Groene Kikker (Orvelte) Bloedzuigers, alleen het woord al jaagt velen de stuipen op het lijf. Beelden van grote glibberige monsters die met honderden komen opzetten om het laatste druppeltje levensbloed op te zuigen. Voldoende reden om eens naast een boerensloot te gaan zitten en op zoek te gaan naar deze spannende creaturen. Een paar halen met een net zijn vaak al voldoende om enkele te verschalken. Gezoomde clepsine (Hemiclepsis marginata), Kardinge Wat dan vooral opvalt is dat ze wel glibberig zijn maar helemaal niet groot. Enkele centimeters, daar houdt het meestal wel mee op. Dan maar eens proberen of ze nu echt geïnteresseerd zijn in mijn bloed. Even een vinger er voor houden en ze grijpen zich met hun zuigschijf aan mond en achterlijf al snel vast. Maar in plaats van schrapen om door het vel te komen gaan ze alleen maar aan de wandel, terug naar het water.veel van onze Nederlandse bloedzuigers zijn vooral op zoek naar slak