Doorgaan naar hoofdcontent

Rosse woel

Rosse woelmuis
Een jaar natuurpresentaties in  woorden - dag 224

Eens, lang ge.leden leefden er een prins en prinses die elke dag blij het grote woud introkken. En toen kwam de boze corona fee die het sprookje bijna uitblies. Verder dan hun gaarde mochten hun stappen niet meer komen. Maar af en toe konden ze toch ontsnappen. Van de goede Natuurmonumenten elf mochten ze met enig beleid gewoon de natuur in.

En dat hebben wij vandaag dan ook maar gedaan. Uiteraard is er geen enkel verband met de huidige crisis maar het viel wel op dat veel vogels dichter bij de paden te zien waren. Helemaal leuk was een ontmoeting met een rosse woelmuis. Op nog geen twintig centimeter naast ons. Rustig tussen het gras naar boven kijkend. Zwarte kraaloogjes nieuwsgierig gericht op die twee langbenige wezens naast zijn of haar graasplekje. De roodbruine vacht glimmend van gezondheid. Even later was het genoeg. Het muisje liet zich nog even zien en trok zich vervolgens terug op een onze ogen onzichtbaar plaatsje. 

Rosse woelen zijn in bosranden en houtwallen de algemeenste muizen van ons land. Als er maar voldoende dekking is zitten ze er wel. Hun voedsel is volledig plantaardig in tegenstelling tot bosmuizen die ook in hetzelfde biotoop voorkomen. Hun grootste predator is de bosuil die met genoegen een aantal als diner verschalkt. Onze ontmoeting was zeker bijzonder maar let op wat geritsel. Sta stil en laat je ook eens verrassen door een rosse woel.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Oranje boomalg

Oranje boomalg, Trentepohlia aurea Een jaar natuurpresentaties in 150 woorden - dag 120 Een boom als leefgemeenschap. Alles is er te vinden, van producent tot consument. Haarwortels, knoppen en bladeren,  elk stukje boom wordt begraasd. Maar kijk eens naar een vierkante centimeter schors. Dan blijkt dat er veel meer plantaardige producenten zijn dan alleen de eik of een vleugelnoot. Eén van de meest bizarre plantjes die op schors groeit is de oranje boomalg. Stampvol worteltjeskleurstof (caroteen) lijkt deze groenalg zijn familie vergeten. Maar haal het oranje er uit en er blijft een draadvormig groen wiertje over. Op o.a. eik vindt het een ideaal biotoop om te groeien. Vergroeid met buitenste schors doet het zijn eerste best om zijn eigen kostje bij elkaar te scharrelen door fotosynthese. Luchtvervuiling had hem bijna de das omgedaan maar net op tijd werd het iets beter in ons overvolle landje. Ook een nauw verwante soort, de Portugese rode alg, breidt zich sterk uit. Niet alle

Alpenvlinders

Tschiertschen, Joch alp Bijna twee uur in de middag, de zon staat hoog aan de hemel. Even op de rug, de ogen dicht, de neus vol bloemengeuren, luisterend naar het klingelen van koeienbellen lager op de helling. Het leven is goed op de alpenweiden boven Tschiertschen. Inner Urden, Mattjischhorn, Jochalp, Ochsenalp, nu zijn het alleen nog maar vakantie herinneringen. Koninginnepage Als de ogen weer open gaan is de lucht vol gefladder. Alles beweegt, kleuren flitsen langs het zwerk. Verdwazing lijkt toe te slaan maar na even knipperen met de ogen kom je weer terug op de berg. Het zijn tientallen, nee honderden vlinders die bezig zijn met hun dagelijkse werkzaamheden. Fladderend van bloem naar bloem voor een slok nectar. Of alleen maar denken aan de verdediging van hun territorium en tegelijkertijd de dames overtuigen van hun uitzonderlijke capaciteiten. Zoals die mooie Koninginnepage die steeds maar weer op het pad ging zitten. Gele Luzernevlinder Zuidelijke luzern

Bloedzuigers, onbekend en bijzonder

Gewone bloedzuiger (Haemopis sanguisuga) met Groene Kikker (Orvelte) Bloedzuigers, alleen het woord al jaagt velen de stuipen op het lijf. Beelden van grote glibberige monsters die met honderden komen opzetten om het laatste druppeltje levensbloed op te zuigen. Voldoende reden om eens naast een boerensloot te gaan zitten en op zoek te gaan naar deze spannende creaturen. Een paar halen met een net zijn vaak al voldoende om enkele te verschalken. Gezoomde clepsine (Hemiclepsis marginata), Kardinge Wat dan vooral opvalt is dat ze wel glibberig zijn maar helemaal niet groot. Enkele centimeters, daar houdt het meestal wel mee op. Dan maar eens proberen of ze nu echt geïnteresseerd zijn in mijn bloed. Even een vinger er voor houden en ze grijpen zich met hun zuigschijf aan mond en achterlijf al snel vast. Maar in plaats van schrapen om door het vel te komen gaan ze alleen maar aan de wandel, terug naar het water.veel van onze Nederlandse bloedzuigers zijn vooral op zoek naar slak