Doorgaan naar hoofdcontent

Slakken vergadering

Slakken vergadering van gewone tuinslak, 
heesterslak en veel segrijnslakken
Een jaar natuurpresentaties in woorden - dag 314

Slakken en de mens. Alleen Fransen denken aan een delicatesse. Voor ons zijn het vaak alleen maar glibberige opvreters. Tuinplanten en jonge zaailingen in de groentetuin verdwijnen als sneeuw voor de zon na een avondje knagen door hordes slakken. En toch zijn ze te mooi om niet eens goed te kijken. Je kunt er natuurlijk eens naar gaan zoeken in de tuin maar soms kun je een echte slakken vergadering tegen. Paaltjes of zelfs boomstammen kunnen in de zomer versierd zijn met tientallen huisjes. Onbeweeglijk vast geplakt en schijnbaar doelloos samenscholend. Het zal zeker niet ingegeven worden door een behoefte voor overleg of het uitwisselen van de laatste nieuwtjes. En voor het vinden van een prettige partner is het toch handig om alleen met de eigen soort samen te gaan klimmen. Op deze foto blijkt dat drie totaal niet verwante slakken hert hogerop hebben gezocht. Gewone tuinslakken met hun zwarte mondrand, segrijnslakken met zigzagstreepjes en heesterslakken met een donkere band om hun schelp. De meest plausibele verklaring voor dit bijzondere gedrag is dat ze een veilig heenkomen hebben gezocht voor egels en zanglijsters die graag slakken eten maar alleen als ze op de grond rondkruipen. En omdat ze op een warme zomerdag snel uitdrogen blijven ze zitten tot de zon ondergaat.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Oranje boomalg

Oranje boomalg, Trentepohlia aurea Een jaar natuurpresentaties in 150 woorden - dag 120 Een boom als leefgemeenschap. Alles is er te vinden, van producent tot consument. Haarwortels, knoppen en bladeren,  elk stukje boom wordt begraasd. Maar kijk eens naar een vierkante centimeter schors. Dan blijkt dat er veel meer plantaardige producenten zijn dan alleen de eik of een vleugelnoot. Eén van de meest bizarre plantjes die op schors groeit is de oranje boomalg. Stampvol worteltjeskleurstof (caroteen) lijkt deze groenalg zijn familie vergeten. Maar haal het oranje er uit en er blijft een draadvormig groen wiertje over. Op o.a. eik vindt het een ideaal biotoop om te groeien. Vergroeid met buitenste schors doet het zijn eerste best om zijn eigen kostje bij elkaar te scharrelen door fotosynthese. Luchtvervuiling had hem bijna de das omgedaan maar net op tijd werd het iets beter in ons overvolle landje. Ook een nauw verwante soort, de Portugese rode alg, breidt zich sterk uit. Niet alle

Alpenvlinders

Tschiertschen, Joch alp Bijna twee uur in de middag, de zon staat hoog aan de hemel. Even op de rug, de ogen dicht, de neus vol bloemengeuren, luisterend naar het klingelen van koeienbellen lager op de helling. Het leven is goed op de alpenweiden boven Tschiertschen. Inner Urden, Mattjischhorn, Jochalp, Ochsenalp, nu zijn het alleen nog maar vakantie herinneringen. Koninginnepage Als de ogen weer open gaan is de lucht vol gefladder. Alles beweegt, kleuren flitsen langs het zwerk. Verdwazing lijkt toe te slaan maar na even knipperen met de ogen kom je weer terug op de berg. Het zijn tientallen, nee honderden vlinders die bezig zijn met hun dagelijkse werkzaamheden. Fladderend van bloem naar bloem voor een slok nectar. Of alleen maar denken aan de verdediging van hun territorium en tegelijkertijd de dames overtuigen van hun uitzonderlijke capaciteiten. Zoals die mooie Koninginnepage die steeds maar weer op het pad ging zitten. Gele Luzernevlinder Zuidelijke luzern

Bloedzuigers, onbekend en bijzonder

Gewone bloedzuiger (Haemopis sanguisuga) met Groene Kikker (Orvelte) Bloedzuigers, alleen het woord al jaagt velen de stuipen op het lijf. Beelden van grote glibberige monsters die met honderden komen opzetten om het laatste druppeltje levensbloed op te zuigen. Voldoende reden om eens naast een boerensloot te gaan zitten en op zoek te gaan naar deze spannende creaturen. Een paar halen met een net zijn vaak al voldoende om enkele te verschalken. Gezoomde clepsine (Hemiclepsis marginata), Kardinge Wat dan vooral opvalt is dat ze wel glibberig zijn maar helemaal niet groot. Enkele centimeters, daar houdt het meestal wel mee op. Dan maar eens proberen of ze nu echt geïnteresseerd zijn in mijn bloed. Even een vinger er voor houden en ze grijpen zich met hun zuigschijf aan mond en achterlijf al snel vast. Maar in plaats van schrapen om door het vel te komen gaan ze alleen maar aan de wandel, terug naar het water.veel van onze Nederlandse bloedzuigers zijn vooral op zoek naar slak