Gore stinkerds

Groene schildwants

Een jaar natuurpresentaties in woorden - dag 359

In de natuur is het eten of gegeten worden. Ook onze verre voorouders stonden geregeld op het menu van Afrikaanse leeuwen of in latere tijd van een verstoorde holenbeer. Wij ontwikkelden wapens en het gebruik van vuur om ons te verdedigen maar als je dat niet kunt of hebt moet je wat anders verzinnen. Pantserplaten, stekels of een dikke bast zijn natuurlijk zeer effectief maar dat vergt wel een enorme investering in materiaal en gewicht,. Veel eenvoudiger en minstens zo goed is chemische oorlogvoering. Planten zijn ermee begonnen. Oneetbaar worden door toepassingen van bittere stoffen op zelfs zware vergiften. Omdat knagers hier steeds beter bestand werden betekent dit een oneindige wedloop. Het kan ook anders. Tijm, hondsdraf en marjolein ruiken en smaken gewoon vies. Met name zoogdieren zijn daar bijzonder gevoelig voor. Lekker stinken blijkt effectief. Grote gore stinkers hebben we in Nederland niet, daarvoor moet je in Amerika op zoek naar een skunk. Maar we hebben wel kleine stinkerds. Wantsen bijvoorbeeld. Als een groene schildwants over bramen gewandeld heeft proef je dat dagen later nog. En neem er eens één in de hand. De geur afwassen lukt nauwelijks. Wat mij betreft krijgt dit prachtige insect de eerste plaats in de grote stank wedstrijd. De tweede plaats is dan voor de kleine berkenwants. Massaal zijn ze nu te vinden in en rond berken. Na wat wind zie je soms zwermen op het raam zitten. Even je neus erbij houden, desnoods even wat met de hand wapperen en genieten maar!