Strijdtoneel der giganten

Blokkenveld als arena van giganten

Overal rotsblokken, gebarsten, vlijmscherp gespleten. In de verte naar de wolken bijtende kantelen, beneden een tafelberg als wachttoren. Eens moet hier een strijd tussen giganten geweest zijn. Elkaar bestokend, geen centimeter grond prijsgevend. Mordor lijkt hier werkelijkheid geworden, het ultieme kwaad van Tolkien.

Kasteelmuren van dolomiet torenen uit boven de vroegere gletsjerkom, weerspiegeld in water van nu

Indrukwekkend, bizar, dat was onze eerste reactie toen we na de Casannapas met gasten van het Zwitserse wandelhotel Gürgaletsch afdaalden naar de zuidelijke route terug naar de Fondei en het rustieke Walser dorpje Strassberg. Wat begon als een ontspannen tochtje over een wat slingerend en rustig stijgend pad werd onverwacht een ontdekkingstocht in een arena uit het verre verleden. Nooit eerder waren wij hier geweest. Een enkele voetstap bewees dat we niet de eerste mensen waren maar voor ons gevoel stapten we in een andere wereld.

Een sneeuwveld als karige herinnering aan ijzige tijden

Een tafelberg als wachttoren

Onze beleving werd nog versterkt doordat dit gebied direct tegen de grootste waterscheiding van Europa ligt. Als muren oprijzende ongenaakbare bergen sluiten het gebied af naar het oosten  waar elke druppel regenwater door de Inn en de Donau opgeslokt wordt. Naar het zuiden torens van keihard dolomiet, verweerd tot spitse punten. Alleen naar het westen opent het dal zich, rijkelijk water gevend aan de Zwitserse Plessur en de Rijn.

Puin en steen blokkeren waterstromen

Stenen en water, een bizar mooie compositie

Scheef gezakt, verweerd, gegroefd. Een tafelberg rotsblok als wachttoren

De strijd der giganten gaat nog steeds door. De grootste klap werd uitgedeeld toen de gletsjer van de Schafturm begon te smelten. Honderden tonnen dolomiet kwamen na een duizendjarige gevangenschap vrij uit een ijzige houdgreep. Eens door weer en wind van de bergtoppen afgebroken en op de gletsjer terecht gekomen en nooit meer los gelaten. Maar toen 10.000 jaar geleden de laatste ijstijd door de zomerzon verslagen werd begon de grote steniging. Dagenlang, misschien wel jarenlang moet het een angstaanjagend geraas geweest zijn. Steeds meer blokken werden door de machteloze gletsjer naar de vallei gesmeten. Blokkeerden daar de Fondei Bach, moerassen werden gevormd en een bizar landschap ontstond.

Maar het is nog niet afgelopen. Erosie hakt in op dolomiet, vorstscheuren verdiepen zich en elk jaar rollen nieuwe brokken steen naar het dal. Onweerstaanbaar gaat ook het oprukken van het Afrikaanse continent door. Gigantische druk perst de oostelijke Alpen over het midden en westen van Zwitserland. Steeds hoger, steeds steiler, totdat toppen het begeven en als puinwaaiers naar beneden storten.

Alpenzoetklaver 

Oranje streepzaad

Gestippelde gentiaan

Toch is het geen maanlandschap. Een zomerse deken van bloeiende alpenzoetklaver verzacht elk brok steen tot een lieflijk kussentje. Oranje streepzaad, gestippelde gentianen en behaarde klokjes lijken zich niets aan te trekken van het stenig geweld en bloeien rustig door. Waterpiepers zingen er hun lied en alpenmarmotten graven er hun hol. De arena van de giganten is een wandelparadijs geworden.

(deze wandeling was onderdeel van de themaweken Alpennatuur en zal nu geregeld aangeboden gaan worden door wandelhotel Gürgaletsch (Tschiertschen, Zwitserland), ook eens beleven? Boek dan vandaag nog op deze website). In de komende maanden nog volop ruimte, zeker ook voor de vierde Alpennatuurweek).