Doorgaan naar hoofdcontent

Strijdtoneel der giganten

Blokkenveld als arena van giganten
Overal rotsblokken, gebarsten, vlijmscherp gespleten. In de verte naar de wolken bijtende kantelen, beneden een tafelberg als wachttoren. Eens moet hier een strijd tussen giganten geweest zijn. Elkaar bestokend, geen centimeter grond prijsgevend. Mordor lijkt hier werkelijkheid geworden, het ultieme kwaad van Tolkien.








Kasteelmuren van dolomiet torenen uit boven de vroegere gletsjerkom, weerspiegeld in water van nu

Indrukwekkend, bizar, dat was onze eerste reactie toen we na de Casannapas met gasten van het Zwitserse wandelhotel Gürgaletsch afdaalden naar de zuidelijke route terug naar de Fondei en het rustieke Walser dorpje Strassberg. Wat begon als een ontspannen tochtje over een wat slingerend en rustig stijgend pad werd onverwacht een ontdekkingstocht in een arena uit het verre verleden. Nooit eerder waren wij hier geweest. Een enkele voetstap bewees dat we niet de eerste mensen waren maar voor ons gevoel stapten we in een andere wereld.

Een sneeuwveld als karige herinnering aan ijzige tijden
Een tafelberg als wachttoren

Onze beleving werd nog versterkt doordat dit gebied direct tegen de grootste waterscheiding van Europa ligt. Als muren oprijzende ongenaakbare bergen sluiten het gebied af naar het oosten  waar elke druppel regenwater door de Inn en de Donau opgeslokt wordt. Naar het zuiden torens van keihard dolomiet, verweerd tot spitse punten. Alleen naar het westen opent het dal zich, rijkelijk water gevend aan de Zwitserse Plessur en de Rijn.

Puin en steen blokkeren waterstromen

Stenen en water, een bizar mooie compositie


Scheef gezakt, verweerd, gegroefd. Een tafelberg rotsblok als wachttoren

De strijd der giganten gaat nog steeds door. De grootste klap werd uitgedeeld toen de gletsjer van de Schafturm begon te smelten. Honderden tonnen dolomiet kwamen na een duizendjarige gevangenschap vrij uit een ijzige houdgreep. Eens door weer en wind van de bergtoppen afgebroken en op de gletsjer terecht gekomen en nooit meer los gelaten. Maar toen 10.000 jaar geleden de laatste ijstijd door de zomerzon verslagen werd begon de grote steniging. Dagenlang, misschien wel jarenlang moet het een angstaanjagend geraas geweest zijn. Steeds meer blokken werden door de machteloze gletsjer naar de vallei gesmeten. Blokkeerden daar de Fondei Bach, moerassen werden gevormd en een bizar landschap ontstond.

Maar het is nog niet afgelopen. Erosie hakt in op dolomiet, vorstscheuren verdiepen zich en elk jaar rollen nieuwe brokken steen naar het dal. Onweerstaanbaar gaat ook het oprukken van het Afrikaanse continent door. Gigantische druk perst de oostelijke Alpen over het midden en westen van Zwitserland. Steeds hoger, steeds steiler, totdat toppen het begeven en als puinwaaiers naar beneden storten.

Alpenzoetklaver 

Oranje streepzaad

Gestippelde gentiaan

Toch is het geen maanlandschap. Een zomerse deken van bloeiende alpenzoetklaver verzacht elk brok steen tot een lieflijk kussentje. Oranje streepzaad, gestippelde gentianen en behaarde klokjes lijken zich niets aan te trekken van het stenig geweld en bloeien rustig door. Waterpiepers zingen er hun lied en alpenmarmotten graven er hun hol. De arena van de giganten is een wandelparadijs geworden.

(deze wandeling was onderdeel van de themaweken Alpennatuur en zal nu geregeld aangeboden gaan worden door wandelhotel Gürgaletsch (Tschiertschen, Zwitserland), ook eens beleven? Boek dan vandaag nog op deze website). In de komende maanden nog volop ruimte, zeker ook voor de vierde Alpennatuurweek).

Reacties

  1. Geweldig Kees, echt geweldig!!!!
    Zo mooi deze natuurlandschappen, wild en woest maar o, zo mooi.
    De laatste 2 foto's van de bloemen zijn ook weer ware parels.

    Groet, Helma

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een landschap, zo uitgestrekt , zo weids. Mooi ook de laatste foto 's met de flora uit die omgeving, prachtig gebied.
    groetjes Ghita

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Oranje boomalg

Oranje boomalg, Trentepohlia aurea Een jaar natuurpresentaties in 150 woorden - dag 120 Een boom als leefgemeenschap. Alles is er te vinden, van producent tot consument. Haarwortels, knoppen en bladeren,  elk stukje boom wordt begraasd. Maar kijk eens naar een vierkante centimeter schors. Dan blijkt dat er veel meer plantaardige producenten zijn dan alleen de eik of een vleugelnoot. Eén van de meest bizarre plantjes die op schors groeit is de oranje boomalg. Stampvol worteltjeskleurstof (caroteen) lijkt deze groenalg zijn familie vergeten. Maar haal het oranje er uit en er blijft een draadvormig groen wiertje over. Op o.a. eik vindt het een ideaal biotoop om te groeien. Vergroeid met buitenste schors doet het zijn eerste best om zijn eigen kostje bij elkaar te scharrelen door fotosynthese. Luchtvervuiling had hem bijna de das omgedaan maar net op tijd werd het iets beter in ons overvolle landje. Ook een nauw verwante soort, de Portugese rode alg, breidt zich sterk uit. Niet alle

Alpenvlinders

Tschiertschen, Joch alp Bijna twee uur in de middag, de zon staat hoog aan de hemel. Even op de rug, de ogen dicht, de neus vol bloemengeuren, luisterend naar het klingelen van koeienbellen lager op de helling. Het leven is goed op de alpenweiden boven Tschiertschen. Inner Urden, Mattjischhorn, Jochalp, Ochsenalp, nu zijn het alleen nog maar vakantie herinneringen. Koninginnepage Als de ogen weer open gaan is de lucht vol gefladder. Alles beweegt, kleuren flitsen langs het zwerk. Verdwazing lijkt toe te slaan maar na even knipperen met de ogen kom je weer terug op de berg. Het zijn tientallen, nee honderden vlinders die bezig zijn met hun dagelijkse werkzaamheden. Fladderend van bloem naar bloem voor een slok nectar. Of alleen maar denken aan de verdediging van hun territorium en tegelijkertijd de dames overtuigen van hun uitzonderlijke capaciteiten. Zoals die mooie Koninginnepage die steeds maar weer op het pad ging zitten. Gele Luzernevlinder Zuidelijke luzern

Bloedzuigers, onbekend en bijzonder

Gewone bloedzuiger (Haemopis sanguisuga) met Groene Kikker (Orvelte) Bloedzuigers, alleen het woord al jaagt velen de stuipen op het lijf. Beelden van grote glibberige monsters die met honderden komen opzetten om het laatste druppeltje levensbloed op te zuigen. Voldoende reden om eens naast een boerensloot te gaan zitten en op zoek te gaan naar deze spannende creaturen. Een paar halen met een net zijn vaak al voldoende om enkele te verschalken. Gezoomde clepsine (Hemiclepsis marginata), Kardinge Wat dan vooral opvalt is dat ze wel glibberig zijn maar helemaal niet groot. Enkele centimeters, daar houdt het meestal wel mee op. Dan maar eens proberen of ze nu echt geïnteresseerd zijn in mijn bloed. Even een vinger er voor houden en ze grijpen zich met hun zuigschijf aan mond en achterlijf al snel vast. Maar in plaats van schrapen om door het vel te komen gaan ze alleen maar aan de wandel, terug naar het water.veel van onze Nederlandse bloedzuigers zijn vooral op zoek naar slak