Doorgaan naar hoofdcontent

Texelse sleepnetexpeditie met Waddenvereniging

Woensdagochtend 5 augustus. Drie blauw gejaste Wadgidsen staan bij een Texelse duinovergang te wachten op een groep van ruim twintig nieuwsgierige lieden. Van jong tot oud, allen willen ze graag eens zien wat er in de branding leeft. Ook eens meemaken? Kijk dan op de webpagina met zomerse excursies van de Waddenvereniging.








Het uitleggen van het sleepnet

En dan gaat het net te water
Paal 33 staat net noordelijk van de steiger waar de veerboot naar Vlieland vertrekt. Een rustige golfslag rolt wat lui uit op het strand. Wat er in het water leeft blijft verborgen maar met hulp van de Waddenvereniging wordt het mogelijk om zonder natte voeten kennis te maken met een bonte verzameling van zilte beestjes. Als hulpmiddel wordt een sleepnet gebruikt. Met vereende krachten wordt een met een ijzeren balk verzwaard net over de zeebodem gesleept totdat de gids het sein geeft om de buit aan land te trekken. En dan wordt het pas echt spannend. Wat zou de zee vandaag laten zien?

De buit is binnen

Druipend legt het net de laatste meters af. Een jonge Grote Zeenaald probeert door de mazen te ontsnappen maar grijpende vingers zorgen voor een retourtje richting een teiltje. Tientallen Zwemkrabben en honderden Gewone garnalen komen tevoorschijn als de buit in een emmer uitgestort wordt.

Zwemkeab

Zwemkrab, bijna dreigend groots

Gewone garnaal

Om echt goed zicht te krijgen op de vangst is het zaak om eerst de krabben te scheiden van de rest. Knijpende scharen staan klaar om elke hand of vinger eens onder handen te nemen maar met een goede greep om het schild zijn ze toch gemakkelijk te verplaatsen. Dan worden ook de afgeplatte achterste zwempoten zichtbaar. Anders dan de Strandkrab die met vier paar gelijke poten rond moet scharrelen. Wat dan overblijft in de bak is een wriemelende massa garnalen met daartussen de mooiste vondsten.

Dwergpijlinktvis
Heremietkreeften met op de achtergrond een passerende Haring

Topper was een Dwergpijlinktvis. Bijna doorschijnend met een fraai gestippeld kopje. Voor de toeschouwers wilde het diertje graag het voor en achteruit zwemmen demonstreren.  Twee Grote hermietkreeften kwamen ook boven water. De één in een Gewone Alikruik, de ander in een met Zeerasp beklede Tepelhoorn. In tegenstelling tot hun kleine verwant is de rechter schaar groter dan de linker.

Dikkopje, geen kikkervisje maar een kleine soort Grondel

Goedendag! Ik ben een nieuwsgierige jonge Haring

En dan waren er nog tientallen visjes. Meest algemeen zijn de Dikkopjes, kleine grondeltjes die zich met hun buikvinnen rustig over het zand voortbewegen op zoek naar alles wat maar eetbaar lijkt. Jonge haringen zijn geboren in de kraamkamer Waddenzee. Later zullen ze op weg gaan naar de Noordzee voor hun grote wedloop om te ontsnappen aan de tientallen vissersboten. Op de bodem van het teiltje keken twee jonge botjes met grote ogen naar het gekrioel boven hun.

Wijting

Zeedonderpad

Voor wie nog meer wilde zien hadden de Wadgidsen in hun eenvoudige onderkomen op de Krim enkele aquaria opgesteld met Zeedonderpad, Wijting en Zeeanjelier. Een geweldige afsluiter van een schitterende excursie, een absolute aanrader.

Dit blog maakt deel uit van een tweeluik over de zilte Texelse natuur. Het andere deel beschrijft een droogvaltocht met de TX10 en Natuurmonumenten en is te vinden met deze link.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Oranje boomalg

Oranje boomalg, Trentepohlia aurea Een jaar natuurpresentaties in 150 woorden - dag 120 Een boom als leefgemeenschap. Alles is er te vinden, van producent tot consument. Haarwortels, knoppen en bladeren,  elk stukje boom wordt begraasd. Maar kijk eens naar een vierkante centimeter schors. Dan blijkt dat er veel meer plantaardige producenten zijn dan alleen de eik of een vleugelnoot. Eén van de meest bizarre plantjes die op schors groeit is de oranje boomalg. Stampvol worteltjeskleurstof (caroteen) lijkt deze groenalg zijn familie vergeten. Maar haal het oranje er uit en er blijft een draadvormig groen wiertje over. Op o.a. eik vindt het een ideaal biotoop om te groeien. Vergroeid met buitenste schors doet het zijn eerste best om zijn eigen kostje bij elkaar te scharrelen door fotosynthese. Luchtvervuiling had hem bijna de das omgedaan maar net op tijd werd het iets beter in ons overvolle landje. Ook een nauw verwante soort, de Portugese rode alg, breidt zich sterk uit. Niet alle

Alpenvlinders

Tschiertschen, Joch alp Bijna twee uur in de middag, de zon staat hoog aan de hemel. Even op de rug, de ogen dicht, de neus vol bloemengeuren, luisterend naar het klingelen van koeienbellen lager op de helling. Het leven is goed op de alpenweiden boven Tschiertschen. Inner Urden, Mattjischhorn, Jochalp, Ochsenalp, nu zijn het alleen nog maar vakantie herinneringen. Koninginnepage Als de ogen weer open gaan is de lucht vol gefladder. Alles beweegt, kleuren flitsen langs het zwerk. Verdwazing lijkt toe te slaan maar na even knipperen met de ogen kom je weer terug op de berg. Het zijn tientallen, nee honderden vlinders die bezig zijn met hun dagelijkse werkzaamheden. Fladderend van bloem naar bloem voor een slok nectar. Of alleen maar denken aan de verdediging van hun territorium en tegelijkertijd de dames overtuigen van hun uitzonderlijke capaciteiten. Zoals die mooie Koninginnepage die steeds maar weer op het pad ging zitten. Gele Luzernevlinder Zuidelijke luzern

Bloedzuigers, onbekend en bijzonder

Gewone bloedzuiger (Haemopis sanguisuga) met Groene Kikker (Orvelte) Bloedzuigers, alleen het woord al jaagt velen de stuipen op het lijf. Beelden van grote glibberige monsters die met honderden komen opzetten om het laatste druppeltje levensbloed op te zuigen. Voldoende reden om eens naast een boerensloot te gaan zitten en op zoek te gaan naar deze spannende creaturen. Een paar halen met een net zijn vaak al voldoende om enkele te verschalken. Gezoomde clepsine (Hemiclepsis marginata), Kardinge Wat dan vooral opvalt is dat ze wel glibberig zijn maar helemaal niet groot. Enkele centimeters, daar houdt het meestal wel mee op. Dan maar eens proberen of ze nu echt geïnteresseerd zijn in mijn bloed. Even een vinger er voor houden en ze grijpen zich met hun zuigschijf aan mond en achterlijf al snel vast. Maar in plaats van schrapen om door het vel te komen gaan ze alleen maar aan de wandel, terug naar het water.veel van onze Nederlandse bloedzuigers zijn vooral op zoek naar slak