Doorgaan naar hoofdcontent

Zwarte Herfstspinner in Haren

Zwarte Herfstspinner
November, de nachten zijn koud. Het vriest soms licht en voor biologen wordt het tijd om thuis de waarnemingen van afgelopen zomer uit te werken. Voor de nachtvlinderinventarisatie rond de Remmingaweg in Haren staat de stand na zes jaar op 384 soorten, toch heel redelijk voor een besloten tuintje aan de rand van het dorp.

Maar het gevleugeld spektakel is nog lang niet afgelopen. Af en toe verschijnt een Grote Wintervlinder bij de tuinlamp en de Kleine wordt weer talrijk op het raam. Zij hebben geen last van de kou, nu is het tijd om elkaar het hof te maken. Ubel Medema schreef er deze week nog over, ongevleugelde Julia's die in een boom wachten op passerende Romeo's.
Zwarte Herfstspinner

En dan gebeurt het. Voor het keukenraam landt een als bezeten fladderende en in een dichte winterjas gehuld creatuur. Zwart van kleur met een witte kleurspoeling over zijn dwarse scheiding. Gevederde antennes zwaaien heen en weer alsof er iets heel bijzonders in de buurt moet zijn.
Zwarte Herfstspinner

Het is een Zwarte Herfstspinner, een niet zo gewone soort die in bosachtige gebieden op de zandgronden voorkomt. Vorig jaar voor het eerst in Haren en nu dan de tweede keer. Mogelijk is een eik, populier of linde in de straten om de Remmingaweg gastheer geweest voor de rups. Ook voor deze vlinder is het nu feest. Zonder eten en drinken wordt er gezocht naar elkaar en dan is het weer gebeurd. Het leven wordt doorgegeven aan een volgende generatie Harense vlinders.




Reacties

Populaire posts van deze blog

Oranje boomalg

Oranje boomalg, Trentepohlia aurea Een jaar natuurpresentaties in 150 woorden - dag 120 Een boom als leefgemeenschap. Alles is er te vinden, van producent tot consument. Haarwortels, knoppen en bladeren,  elk stukje boom wordt begraasd. Maar kijk eens naar een vierkante centimeter schors. Dan blijkt dat er veel meer plantaardige producenten zijn dan alleen de eik of een vleugelnoot. Eén van de meest bizarre plantjes die op schors groeit is de oranje boomalg. Stampvol worteltjeskleurstof (caroteen) lijkt deze groenalg zijn familie vergeten. Maar haal het oranje er uit en er blijft een draadvormig groen wiertje over. Op o.a. eik vindt het een ideaal biotoop om te groeien. Vergroeid met buitenste schors doet het zijn eerste best om zijn eigen kostje bij elkaar te scharrelen door fotosynthese. Luchtvervuiling had hem bijna de das omgedaan maar net op tijd werd het iets beter in ons overvolle landje. Ook een nauw verwante soort, de Portugese rode alg, breidt zich sterk uit. Niet alle

Alpenvlinders

Tschiertschen, Joch alp Bijna twee uur in de middag, de zon staat hoog aan de hemel. Even op de rug, de ogen dicht, de neus vol bloemengeuren, luisterend naar het klingelen van koeienbellen lager op de helling. Het leven is goed op de alpenweiden boven Tschiertschen. Inner Urden, Mattjischhorn, Jochalp, Ochsenalp, nu zijn het alleen nog maar vakantie herinneringen. Koninginnepage Als de ogen weer open gaan is de lucht vol gefladder. Alles beweegt, kleuren flitsen langs het zwerk. Verdwazing lijkt toe te slaan maar na even knipperen met de ogen kom je weer terug op de berg. Het zijn tientallen, nee honderden vlinders die bezig zijn met hun dagelijkse werkzaamheden. Fladderend van bloem naar bloem voor een slok nectar. Of alleen maar denken aan de verdediging van hun territorium en tegelijkertijd de dames overtuigen van hun uitzonderlijke capaciteiten. Zoals die mooie Koninginnepage die steeds maar weer op het pad ging zitten. Gele Luzernevlinder Zuidelijke luzern

Bloedzuigers, onbekend en bijzonder

Gewone bloedzuiger (Haemopis sanguisuga) met Groene Kikker (Orvelte) Bloedzuigers, alleen het woord al jaagt velen de stuipen op het lijf. Beelden van grote glibberige monsters die met honderden komen opzetten om het laatste druppeltje levensbloed op te zuigen. Voldoende reden om eens naast een boerensloot te gaan zitten en op zoek te gaan naar deze spannende creaturen. Een paar halen met een net zijn vaak al voldoende om enkele te verschalken. Gezoomde clepsine (Hemiclepsis marginata), Kardinge Wat dan vooral opvalt is dat ze wel glibberig zijn maar helemaal niet groot. Enkele centimeters, daar houdt het meestal wel mee op. Dan maar eens proberen of ze nu echt geïnteresseerd zijn in mijn bloed. Even een vinger er voor houden en ze grijpen zich met hun zuigschijf aan mond en achterlijf al snel vast. Maar in plaats van schrapen om door het vel te komen gaan ze alleen maar aan de wandel, terug naar het water.veel van onze Nederlandse bloedzuigers zijn vooral op zoek naar slak