 |
| Herfstmetaalwapenvlieg, als dame herkenbaar omdat haar ogen elkaar niet raken |
Al geruime tijd hing er op een onbereikbare plaats een lijk. Leeggezogen, gemummificeerd en gehuld in fijn rag. Eens een fijne maaltijd van een spin en nu niets meer dan een leeg omhulsel. Uiteraard was ik bijzonder nieuwsgierig wat het bij leven geweest was maar dat vroeg toch wel enig balanceerwerk. Met een stoel en de langste pollepel die in huis was lukte het om haar naar beneden te hengelen. Want dat was het: een dame die eens op haar mooist geweest was. Een kopergroen glanzend borstkuras, een rok in rood en zwart en een gele uitvoering van mouwen en sokken. Haar naam: de herfstmetaalwapenvlieg. Zij was eens een made geweest. Misschien wel genietend van een heerlijk vochtige kattendrol die weer eens niet in de bak maar in de tuin terecht gekomen was. Na een kortstondige verpopping ging ze op de wieken. Genietend van de bloemenpracht van het herfstboeket en een klein beetje nectar. Of ze zelf nog weer voor nageslacht heeft kunnen zorgen? Dat zal altijd gehuld blijven in de nevelen van de tijd. Ze heeft een verkeerde afslag genomen, is naar binnen gevlogen, haar dood tegemoet.
Reacties
Een reactie posten