Afgelopen weken circuleerde op Facebook een prachtig verhaal. Het voorjaar heeft geen weet van de corona crisis. Er wordt gebloeid, er wordt gezongen, er worden nesten gebouwd. En zelfs met een bijna algehele lock-down is het goed om even het voorjaar in te stappen. Goed nadenkend waar er geen kans op besmetting van medemensen kan zijn kwamen we vanmorgen vroeg terecht aan de oever van de Reusel. Overal waren er nog sporen van winters geweld te zien. Nieuwe zandbankjes in de beek maar ook resten van overstromingen waren overal te zien. Omgevallen bomen, gedrapeerd met een lijkwade van groene klimop lagen kris kras door elkaar. En daartussen velden vol bosanemonen en speenkruidjes. Hard geel en contrasterend wit. Een enkel bloemetje met het hart naar de zon gericht, de meesten bijna devoot dicht gevouwen om de frisse wind buiten te sluiten. Voor bestuivers was het te koud maar dat is geen probleem. Deze bloemen bloeien een week en zelfs als het 's nachts vriest gaan ze de volgende dag gewoon weer open. En lukt het niet om zaad te vormen? Dan komt er wel weer een volgend voorjaar. Hun bladeren pompen voortdurend nieuwe suikers richting hun wortelstok of knolletje waarmee ze de komende tien maanden kunnen overleven.
Reacties
Een reactie posten