Een monsterlijke dood

Rups koolwitje met poppen
van sluipwespen
(foto Wouter en Cindy Ek)

Een jaar natuurpresentaties in woorden - dag 319

Vandaag was het weer druk in de brievenbus. En helemaal leuk, ook weer twee vragen met natuuropnames. De eerste was van een bizar gevormde grove ben met bastlagen die wel wat weg hadden van boven elkaar opgehangen hoepelrokjes. Hoe dat zo uitgegroeid is op het Leersumse Veld blijft een raadsel. Minder vreedzaam was een foto van een rups. Volgens de schrijver nog wat bewegend maar duidelijk verlamd en op zijn kant liggend. Eens zou het gaan verpoppen op weg naar een bevallig koolwitje maar dat zal nooit gebeuren. Een sluipwesp had toegeslagen op het moment dat de rups weer eens moest vervellen om verder te kunnen groeien. . Haar legboor werd heel zorgvuldig door de nog zachte huid in weke maar niet vitale delen geprikt. Zeker twaalf eitjes gaf zij de niets vermoedende rups cadeau. En daarmee was het paard van Troje binnen. Toen de eitjes uitkwamen gingen de larfjes meedogenloos aan het werk. Eerst wat lichaamsvocht opslurpend en daarna beginnend met wat spierweefsel. Toen volgde misschien het maagdarmkanaal van de rups en zo bleef er uiteindelijk bijna niets anders over dan een leeg velletje. De definitieve genadeslag van deze monsterlijke executie was het opeten van de drie zenuwknopen in de kop. Daarmee was de maaltijd voorbij en waren de kleine moordenaars klaar om op hun beurt te gaan verpoppen. In de rups past dat niet en dus kropen ze naar buiten. Daar spinden ze elk een coconnetje en begon de grote verbouwing tot sluipwesp. Het is eten en gegeten worden in de natuur.