Doorgaan naar hoofdcontent

Fochteloërveen, thuisbasis Veenhooibeestje

Fochteloërveen, een levend hoogveen
Het is bijna de laatste dag van een natte junimaand. Herfstige ochtendmist zweeft over de laatste Drents-Friese dwaallichtjes in het veen. Dan breekt de zon door en verandert het trieste bruin-gele landschap in een uniek schilderij. Wuivend wit wollegras, groen en rood veenmos, zwarte watervlakten omlijst door bossen en natte velden.

Fochteloërveen., weer nat zoals het vroeger was

Sphagnum magallanicum, Hoogveen-veenmos, Fochteloërveen
Kleine veenbes, Fochteloërveen

Paapje,  Fochteloërveen

Dit is het Fochteloërveen. Eens een armzalig restant van de uitgestrekte Smilder Venen op de grens van de provincies Drenthe en Fryslân. Verdroogd, verpieterd en verlaten door alles wat maar herinnerde aan de rijke natuur van het hoogveen. Nu mag het veen weer groeien, is de Kraanvogel met meerdere broedparen terug en wemelt het letterlijk van de Paapjes. Bijna elke struik of boom is bezet door een paartje met jongen die blaken van levenslust.

Veenhooibeestje, op zoek naar nectar, Fochteloërveen


Kraanvogels spreken aan bij een groot publiek. Hoe anders is dat met het het Veenhooibeestje. Nog slechts op vier plaatsen in Nederland kan deze bijzondere vlinder standhouden en juist hier in het Fochteloërveen komt de grootste populatie voor. Sinds 1999 weer waargenomen en nu gewoon rondfladderend langs een wandelroute. Dansend rond interessante nectarplanten zoals Kleine Veenbes of op zoek naar een belegde boterham voor zijn rupsen. In ons land is dat alleen te vinden op Eenarig Wollegras, buiten de landsgrenzen neemt het Veenhooibeestje ook genoegen met Pijpenstrootje.

Veenhooibeestje, verscholen tussen Pijpenstrootje,  Fochteloërveen

Veenhooihooibeestjes zijn echte zonaanbidders. Zodra een wolk het decor verhult vallen de vlinders naar beneden. Pootjes gestrekt, op zoek naar een behulpzame spriet. En dan maar wachten tot de zon weer terugkomt. Zeker met de laatste natte zomers betekent dat vaak een lange zit voor deze vlinder. Ook voor Judith Bouma, die als vrijwilliger bij Natuurmonumenten waakt over het wel en wee van deze bedreigde diersoort, is het niet altijd even gemakkelijk. Regelmatig telt zij alle vlinders langs een vaste route van bijna drie kilometer lengte. Verdwijnt de zon dan rest haar niets anders dan maar weer teruglopen naar de auto. In 2010 kon ze al meer dan 490 Veenhooibeestjes op één dag langs haar route tegenkomen.


Groot dikkopje, Fochteloërveen

Grote gevlekte langlijf, Sphaerophoria interrupta (een zweefvlieg), Fochteloërveen



Naast Veenhooibeestjes zijn ook twee Dikkopjes thuis in het veen. Groot dikkopje en vooral Zwartsprietdikkopje fladderen geregeld op uit het gras. Bij hun bloembezoek schrikken ze geregeld allerlei zweefvliegen op die rustig zitten te lebberen aan hun nectarbron.

Fochteloërveen, thuisbasis voor Veenhooibeestjes. Een intrigerend landschap met een unieke flora en fauna.


Reacties

  1. Hoi Kees
    een mooi gebied daar kan je je goed uitleven.
    groetjes Herman,

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een interessant verhaal over het Veenhooibeestje!
    Inderdaad een stuk minder aansprekend bij het grote publiek
    maar toch zeker een boeiend beestje.
    Weer een leerzaam blogje over een prachtig natuurgebied.
    Natuurkieker Coby

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi verhaal en foto's!
    De foto met het dikkopje is m.i. geen zwartsprietdikkopje, maar een groot dikkopje (het zwartsprietdikkopje heeft geen tekening op de vleugel en hier zie je duidelijk de vlekken op de vleugels).

    Groeten Nathalie

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Graag gedaan!
    Volgens mij kwamen wij elkaar donderdag tegen tijdens het fotograferen van de veenhooibeestjes. Erg lastig om ze vast te leggen, maar het is gelukt!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi, Kees,
    Het weekend was weer goed besteed zo te zien. Het veenhooibeestje staat ook nog op mijn verlanglijstje.
    Groet, Ubel.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hai Kees,

    Mooi stukje natuur en weer zeer boeiend geschreven en gefotografeerd.
    Mooi hoor.

    René

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hoi Kees
    Ik zou er zo naar toe willen.... wat een prachtig landschap. Trouwens wel een handige tip vis ik uit je verhaal: gewoon wit wollegras, dan omzeil je het veenpluis of eenarig wollegras. Ik vind het wollegras zo mooi om te zien, heb het dus eindeloos gefotografeerd toen ik in Drenthe was in de veronderstelling dat het veenpluis was. Maar ja, zou dus net zo goed Eenarig wollegras kunnen zijn... zie je niet op die afstand.
    Groetjes Albertine

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dat van dat Veenhooibeestje is ook weer nieuw voor me Kees.
    Wat een leuk en leerzaam blog weer.
    Die eerste 2 foto's van dat landschap vind ik echt geweldig.
    Wat een prachtig gezicht. Hele mooie geniet momentje weer :-)

    Groetjes, Helma

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Mooie en interessante serie, dit lijkt me een fascinerend gebied.
    Groetjes
    Loes

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Oranje boomalg

Oranje boomalg, Trentepohlia aurea Een jaar natuurpresentaties in 150 woorden - dag 120 Een boom als leefgemeenschap. Alles is er te vinden, van producent tot consument. Haarwortels, knoppen en bladeren,  elk stukje boom wordt begraasd. Maar kijk eens naar een vierkante centimeter schors. Dan blijkt dat er veel meer plantaardige producenten zijn dan alleen de eik of een vleugelnoot. Eén van de meest bizarre plantjes die op schors groeit is de oranje boomalg. Stampvol worteltjeskleurstof (caroteen) lijkt deze groenalg zijn familie vergeten. Maar haal het oranje er uit en er blijft een draadvormig groen wiertje over. Op o.a. eik vindt het een ideaal biotoop om te groeien. Vergroeid met buitenste schors doet het zijn eerste best om zijn eigen kostje bij elkaar te scharrelen door fotosynthese. Luchtvervuiling had hem bijna de das omgedaan maar net op tijd werd het iets beter in ons overvolle landje. Ook een nauw verwante soort, de Portugese rode alg, breidt zich sterk uit. Niet alle

Alpenvlinders

Tschiertschen, Joch alp Bijna twee uur in de middag, de zon staat hoog aan de hemel. Even op de rug, de ogen dicht, de neus vol bloemengeuren, luisterend naar het klingelen van koeienbellen lager op de helling. Het leven is goed op de alpenweiden boven Tschiertschen. Inner Urden, Mattjischhorn, Jochalp, Ochsenalp, nu zijn het alleen nog maar vakantie herinneringen. Koninginnepage Als de ogen weer open gaan is de lucht vol gefladder. Alles beweegt, kleuren flitsen langs het zwerk. Verdwazing lijkt toe te slaan maar na even knipperen met de ogen kom je weer terug op de berg. Het zijn tientallen, nee honderden vlinders die bezig zijn met hun dagelijkse werkzaamheden. Fladderend van bloem naar bloem voor een slok nectar. Of alleen maar denken aan de verdediging van hun territorium en tegelijkertijd de dames overtuigen van hun uitzonderlijke capaciteiten. Zoals die mooie Koninginnepage die steeds maar weer op het pad ging zitten. Gele Luzernevlinder Zuidelijke luzern

Bloedzuigers, onbekend en bijzonder

Gewone bloedzuiger (Haemopis sanguisuga) met Groene Kikker (Orvelte) Bloedzuigers, alleen het woord al jaagt velen de stuipen op het lijf. Beelden van grote glibberige monsters die met honderden komen opzetten om het laatste druppeltje levensbloed op te zuigen. Voldoende reden om eens naast een boerensloot te gaan zitten en op zoek te gaan naar deze spannende creaturen. Een paar halen met een net zijn vaak al voldoende om enkele te verschalken. Gezoomde clepsine (Hemiclepsis marginata), Kardinge Wat dan vooral opvalt is dat ze wel glibberig zijn maar helemaal niet groot. Enkele centimeters, daar houdt het meestal wel mee op. Dan maar eens proberen of ze nu echt geïnteresseerd zijn in mijn bloed. Even een vinger er voor houden en ze grijpen zich met hun zuigschijf aan mond en achterlijf al snel vast. Maar in plaats van schrapen om door het vel te komen gaan ze alleen maar aan de wandel, terug naar het water.veel van onze Nederlandse bloedzuigers zijn vooral op zoek naar slak