Een jaar natuurpresentaties in woorden - dag 335
Atalanta
Half acht in de ochtend. De zon begint al warmte te geven en voor ons is het afscheid nemen van de nachtelijke koelte. Terwijl we genieten van een heerlijk tuinontbijtje kijken we naar onze bijenhotels. De tronkenbijtjes zijn nog niet actief maar een ander insect heeft ontdekt dat hier ook een fijne zonnebank te vinden is. De vleugels helemaal plat tegen het geteerde dakje, het lijfje tegen het hout gedrukt. Een atalanta, die hoopt te genieten van een prachtige dag, laat zich strelen door de eerste zonnestralen. De antennes beginnen rustig te bewegen. Misschien vangen ze eerste geurmoleculen van de vlinderstruik op. Aan haar of zijn kleurenpracht is te zien dat ze nog maar kort geleden pop was. Opgegroeid op een Hollandse brandnetel en in enkele weken omgebouwd van rups naar vlinder. In de komende weken is het vooral veel drinken en daarna op weg naar het verre zuiden. In haar kop zenuwknoop is de route al geprogrammeerd. Recht naar het zuiden, over België en Frankrijk, dan een pas over de Pyreneeën en vervolgens over het dorre Spaanse hoogland richting de straat van Gibraltar. Pas als de Djebel Musa in zicht komt is de eindbestemming niet ver weg. En is er teveel tegenwind naar Marokko? Dan wordt het estafette stokje razendsnel doorgegeven aan een volgende generatie.
Helaas had ze niet op zware tegenslag gerekend. Heel traag begon de atalanta te klapwieken. Kwam iets te laag bij de grond en vervolgens in onzachte aanraking met een witte kattenklauw. Hoewel de huisbioloog met een snoekduik het roofdier onder controle kreeg was ze toch zwaar gekneusd. Met tedere liefde werd ze op een bloem gezet om aan te sterken, rustig haar vleugels gladstrijkend en hopen dat het drama toch nog goed af zal lopen.
Reacties
Een reactie posten