Een jaar natuurpresentaties in woorden - dag 348
Struikheide - Ballooërveld (Dr)
De grote stille heide, romantiek geschilderd in paars met in het beeld ook een herder. Leunend op zijn staf, twee border collies aan zijn voeten, voor hem een zee van witte wolletjes. Helaas, dit beeld bestaat bijna niet meer. Gescheperde kuddes kunnen niet meer uit en de paarse heide blijkt een groot deel van het jaar gewoon bruinzwart. Tenminste als de vergrassing niet toegeslagen heeft. Dan is er niets anders dan een vlakte met wuivende pijpenstrootjes en bochtige smele. Gelukkig zijn er nog steeds gebieden waar de heide in augustus gewoon paars kleurt. Het Balloërveld, de Sallandse Heuvelrug en de Hoge Veluwe zijn maar enkele voorbeelden. Ruim 5500 jaar geleden was er echter helemaal geen heide. Alleen op open plekken in het eiken-berkenbos waren wat plukjes struikheide te vinden. En op de groeiende hoogvenen in het noorden en oosten was dopheide aanwezig. Pas toen de eerste landbouwers het bos gingen afbranden of kappen kreeg struikhei een geweldige kans om uit te groeien. Van oorsprong is het een plant van Atlantische kusten en gedijt vooral goed op plaatsen met weinig mineralen in de bodem. Zand, rotskliffen en verdroogd veen blijken ideaal te zijn voor een uitbundige heide bloei. Hoe het in de toekomst verder zal gaan met onze heide blijft een grote vraag. Veel bestuivers zijn door verdroging, verzuring, vermesting en vooral overmatig gif gebruik verdwenen. Het zaadkapitaal in de bodem wordt maar beperkt aangevuld en ook de heide lijdt onder de drie genoemde "V's". Ik ben elk jaar weer blij als ik de paarse heide weer mag zien.
Reacties
Een reactie posten