Haren (Groningen) profileerde zich vroeger als de groenste gemeente van Nederland. Inmiddels is er door stevig kapbeleid en vooral ander groenbeheer veel minder groen dan vroeger in het dorp. Volg echter eens de Scharlakenweg richting het, ook al verlies gevende, zwembad. Knoestige eiken reiken over de weg. Slangenwortels vormen een dicht tapijt over de spoorsloot. En rechts van de weg begint en donkere bomenbos: het Scharlakenbos. Lange lanen zijn de laatste getuigen van vroeger beheer.
De ondergroei bestaat inmiddels uit een ondoordringbare jungle van bramen en Rankende Helmbloem. Er is keus uit rechtdoor richting de natte weide of eerst een kronkelpad. Wat je ook kiest, op het pad liggen stevige vlaaien van levende maaimachines. Waar vroeger lariksbomen gekweekt werden liggen nu half omgevallen stammen te wachten op paddenstoelen voor de laatste gang van elk organisme.
Als het bos zich opent voor een bizar gevormd, klein, perceel zijn de zwarte ruggen van de zwaar gehoornde runderen al te zien. Een wolbaaltje op poten blijkt een kalf te zijn. Zelfs met een onderdanige boog om deze krachtpatsers is het mogelijk om een kleine sloot te bereiken. En dan blijkt dat groen Haren nog steeds bestaat.
De zeldzame Pilvaren vormt dichte matten op de lemige bodem. Grasachtig en weinig spectaculair is het een botanisch kroonjuweel voor het dorp.
Als het bos zich opent voor een bizar gevormd, klein, perceel zijn de zwarte ruggen van de zwaar gehoornde runderen al te zien. Een wolbaaltje op poten blijkt een kalf te zijn. Zelfs met een onderdanige boog om deze krachtpatsers is het mogelijk om een kleine sloot te bereiken. En dan blijkt dat groen Haren nog steeds bestaat.
 |
| Pilvaren |
Reacties
Een reactie posten