Bedafs natuurgeweld

Bedafse bergen, 25 meter hoge wal van stuifzand

Een jaar natuurpresentaties in  woorden - dag 256

Het leuke van lange afstand wandelpaden is dat je in totaal onverwachte nieuwe natuurgebieden komt. Voor sommigen is dat het dal van de Drentsche Aa, voor mensen zoals wij waren dat gister de Bedafse Bergen. Letterlijk een WOW ervaring. Lopend over Brabantse zandpaden en het Langste Natuurpad volgend stonden we letterlijk sprakeloos toen we het naaldbos uitkwamen en oog in oog stonden met de Bedafse bergrug. Bedaf is niet meer dan een klein gehucht west van Uden. Drieduizend jaar geleden werd hier de eerste landbouwgrond ontgonnen. Veel zal het niet opgebracht hebben. Dekzanden uit de laatste ijstijd en opgestoven vanuit de Noordzee gaven wel droge voeten maar weinig vruchtbare grond. Geleidelijk groeide de bevolking en in de Middeleeuwen bereikte het gebied haar maximale capaciteit. Steeds meer schapen en runderen graasden op de inmiddels met hei begroeide en eens beboste vlakte. Hoeven trapten de zode kapot, karren groeven zich diep in het zand. Met herfst en winterstormen werd steeds meer zand weggeblazen. Uiteindelijk groeide er niets meer en ontstond een ruim 25 meter hoge wal van stuifzand. Enkele honderden meters lang en elk zicht op alles wat oostelijker ligt ontnemend. Wie de Loonse en Drunense Duinen of het Kootwijkerzand kent weet dat er qua oppervlak grotere stuifzanden overgebleven zijn uit deze stoffige tijd. Maar nergens zijn dergelijke stuifduinen op deze hoogte overgebleven.